Maan

De maan is tijdens de sterrenkijkavonden van 2009 voor iets meer dan de helft verlicht. Op de grens van licht en donker zijn oneffenheden op de maan dan goed te zien, omdat er op die plaats schaduwen ontstaan. Daardoor zijn door een telescoop vele kraters en bergketens op indrukwekkende wijze zichtbaar. Ook met een verrekijker kunnen we op de maan al enkele kraters zien; een telescoop toont er vele tientallen.

Saturnus met de ring

De planeet Saturnus staat net als de maan de hele avond hoog aan de hemel. Het is de helderste stip in die hemelstreek. Hij is ook herkenbaar aan zijn licht: het lichtje van de planeet twinkelt niet, dat van de sterren wel. Saturnus is omgeven door een fraaie ring: zo is het een van de mooiste hemellichamen die we met een amateurtelescoop kunnen zien. Behalve die ring toont een kijker ook een of meer van de vele manen van Saturnus. De ruimteverkenner Cassini van NASA die nu al enkele jaren bij Saturnus is, heeft er van dichtbij indrukwekkende beelden van gemaakt. Op Titan, de grootste maan en het best te zien met een telescoop,  is in 2005 de Huygens sonde van ESA geland. Onderstaande foto toont Saturnus met zijn ring ver open. Tijdens de sterrenkijkdagen van 2009 staat de ring minder ver open, maar is door een telescoop goed te zien.

Nevel op 1500 lichtjaar

Het sterrenbeeld Orion staat 's avonds in het zuidwesten. Onder de drie gordelsterren in het midden van dit sterrenbeeld zien we met het blote oog – als het goed helder is – een klein vlekje. De verrekijker laat een duidelijk neveltje zien en een telescoop biedt een prachtig grillige nevelvlek met sterretjes erin: de beroemde Orionnevel. Het is een gebied van waterstofgas tussen de sterren, op 1500 lichtjaar van ons vandaan, waar nog steeds nieuwe sterren geboren worden.

Dit zijn slechts enkele hoogtepunten van de vele mogelijkheden aan het nachtelijk firmament.